கீதாஞ்சலி - பாரதி பாணியில் - பாடல்கள் 11-14

(11)
பாடலை நிறுத்திவிடு நெஞ்சே ஜெப மாலையைத் தவிர்த்துவிடு
கோயிலை அடைத்தபின்னும் ஏனோ இந்த தரிசனம் நிறுத்திவிடு
கண்களைத் திறந்துவிடு எங்கே அந்தக் கடவுளைத் தேடிவிடு

பயிர்செய்ய உழுகின்றவர் பாதை செய்யப் பாறையைப் பிளக்கின்றவர்
பாருய்ய உழைக்கின்றவர் பக்கம் அந்தப் பரமனைப் பார்த்துவிடு
மண்ணுண்ட உடைதரிப்பான் மெய்யோருடன் அடைமழை வெயிலிருப்பான்

விடுதலை உனக்கெதற்கு பெம்மானுமே படைப்பதில் பிணைந்தில்லையோ?
தீட்சையைத் துறந்துவிடு பெம்மானுடன் புழுதியுள் இறங்கிவிடு
தியானங்கள் தவிர்த்துவிடு நல்வாசனை மலர்களும் மறந்துவிடு
வியர்வைகள் சிந்திவிடு பெம்மானுடன் உழைப்பினில் கலந்துவிடு

(சந்தம்: மோகத்தைக் கொன்றுவிடு)

Leave this chanting and singing and telling of beads! Whom dost thou worship in this lonely dark corner of a temple with doors all shut?
Open thine eyes and see thy God is not before thee!
He is there where the tiller is tilling the hard ground and where the pathmaker is breaking stones.
He is with them in sun and in shower, and his garment is covered with dust.
Put of thy holy mantle and even like him come down on the dusty soil!
Deliverance? Where is this deliverance to be found? Our master himself has joyfully taken upon him the bonds of creation;
he is bound with us all for ever.
Come out of thy meditations and leave aside thy flowers and incense!
What harm is there if thy clothes become tattered and stained? Meet him and stand by him in toil and in sweat of thy brow.

(12)
தோன்றி ஒளிவரவே என் தேரினில் ஏறியே நான் விரைந்தேன்
நீண்ட நெடு வழியில் நானும் மிக நீண்டதோர் பயணம் கொண்டேன்
தாண்டி உலகமெல்லாம் வான் வெளியினில் தடங்களைப் பதித்துவந்தேன்
வேண்டும் உன் அருகுணர எம் இறைவா நெடுவழிப் பயணம் என்ற
உண்மையை மெல்லிசையாய் உணர்ந்தேன் நுண்ணிய பயிற்சியிலே

ஆலயக் கதவுகள்தான் பல்லாயிரம் தேடியும் ஓய்ந்த பின்னே
ஞாலங்கள் காணாத ஓராலயம் நெஞ்சினுள் தெரிகிறதே
தொலைவினில் அருகிலென்றே அலையும் விழிகளை மூடிவிட்டேன்
உலகமும் மூழ்கிடுமோ நீ எங்கென எழுகின்ற கண்ணீரில்
அலையென ஆர்ப்பரித்தேன் என் இறைவா இமைகளின் உள்ளே நீ

(சந்தம்: சுட்டும் விழிச்சுடர்)

The time that my journey takes is long and the way of it long.
I came out on the chariot of the first gleam of light, and pursued my voyage through the wildernesses of worlds leaving my track on many a star and planet.
It is the most distant course that comes nearest to thyself, and that training is the most intricate which leads to the utter simplicity of a tune.
The traveller has to knock at every alien door to come to his own, and one has to wander through all the outer worlds to reach the innermost shrine at the end.
My eyes strayed far and wide before I shut them and said `Here art thou!’
The question and the cry `Oh, where?’ melt into tears of a thousand streams and deluge the world with the flood of the assurance `I am!’

(13)
நல்லதோர் கீதம் செய்தேன் அதை இசைத்திட இதுவரை இயலவில்லை
நாளெல்லாம் நரம்புகளை நல்ல வீணையில் பொருத்தியும் பிரித்தும் நின்றேன்

நேரமும் வரவில்லையே நல்ல வரிகளும் நாவினில் எழவில்லையே
வேதனை விஞ்சியதே எந்தன் இதயத்தில் ஆவலும் எஞ்சியதே

அரும்பிங்கு மலரவில்லை அதை வருடியே தென்றலும் தீண்டிடினும்
காணேன் கேட்டறியேன் அவன் காலடி மட்டும்தான் கேட்கிறதே

நேரமும் கடந்திடுதே நல்ல விரிப்பினை தரையினில் அமைப்பதற்கே
தீபமும் ஏற்றவில்லை எந்தன் இறைவனை அழைக்கவும் முடியவில்லை

வாழ்விங்கு கரைகிறதே எந்தன் இறைவனை நான் இங்கு காண்பதற்கே
நாளையும் கூடிடுமோ எந்தன் நம்பிக்கை மட்டுமே குறைவில்லை

(சந்தம்: நல்லதோர் வீணை செய்தே)

The song that I came to sing remains unsung to this day.
I have spent my days in stringing and in unstringing my instrument.
The time has not come true, the words have not been rightly set; only there is the agony of wishing in my heart.
The blossom has not opened; only the wind is sighing by.
I have not seen his face, nor have I listened to his voice; only I have heard his gentle footsteps from the road before my house.
The livelong day has passed in spreading his seat on the floor; but the lamp has not been lit and I cannot ask him into my house.
I live in the hope of meeting with him; but this meeting is not yet.

(14)
ஆசை மிக அதிகமாச்சே எந்தன் அழுகையும் அணை மீறிப் போச்சே
ஏதும் வழங்கவில்லை நீயும் என்னை மறுத்து மறுத்து என்னைக் காத்தாய்

மீண்டும் மீண்டும் மிக்க கருணை மிக எளிய பரிசுகளின் மேன்மை
நானும் கேளாமல் தந்தாய் அந்த தகுதியைத் தந்து என்னைக் காத்தாய்

வானம் வெளிச்சம் நீயும் தந்தாய் உடல் உயிரும் மனமும் நீயே தந்தாய்
ஈனப் பேராசை கொன்றே என்னை இழிந்த அழிவினின்று காத்தாய்

அமைதி கொண்ட பல கணங்கள் மனதில் கடமைகள் சூழ்ந்த பல கணங்கள்
தினங்கள் எனைத்தின்ன விட்டாய் வெகு திடமாய் உனை மறைத்துக் கொண்டாய்

வேண்ட வேண்ட மிக வருத்தம் தரும் வேண்டிடாத எந்தன் விருப்பம்
மீண்டும் மீண்டும் அவை மறுத்தே என்னை ஆட்கொண்டருள் புரியும் தேவா

(சந்தம் : ஆசை முகம் மறந்து போச்சே )

My desires are many and my cry is pitiful, but ever didst thou save me by hard refusals; and this strong mercy has been wrought into my life through and through.
Day by day thou art making me worthy of the simple, great gifts that thou gavest to me unasked—this sky and the light, this body and the life and the mind—saving me from perils of overmuch desire.
There are times when I languidly linger and times when I awaken and hurry in search of my goal; but cruelly thou hidest thyself from before me.
Day by day thou art making me worthy of thy full acceptance by refusing me ever and anon, saving me from perils of weak, uncertain desire.